Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Για την δίκη των 16 φοιτητών

Από δίκη περνάνε στις 24/1 οι 16 σύντροφοι φοιτητές οι οποίοι είχαν συλληφθεί μετά το τέλος της πορείας της 17ης Νοέμβρη του 2012. Να υπενθυμίσουμε πως μετά το τέλος της πορείας για την εξέγερση του πολυτεχνείου, τα αποθρασυμένα ΜΑΤ είχαν εισβάλλει στον χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου και με επίδειξη γκανγκστερικής δύναμης και κάνοντας χρήση χημικών και πολύ βίας, είχαν επιτεθεί στο μπλοκ των συλλόγων φοιτητών το οποίο εκείνη τη στιγμή περιφρουρούσε την απόφαση για απεργία που είχαν λάβει οι αγωνιζόμενοι εργολαβικοί υπάλληλοι του ΑΠΘ, οι οποίοι απεργούσαν ήδη επι πολλές εβδομάδες.
Η πράξη αυτή των πραιτωριανών του άθλιου Δένδια, ήρθε να δώσει ακόμη ένα δείγμα γραφής για την κατασταλτική πολιτική που εφαρμόζει ο μηχανισμός του “κράτους έκτακτης ανάγκης” για να θωρακιστεί όσο μπορεί από την εντεινόμενη οργή μιας εργατικής τάξης που εξαθλιώνεται μέρα με την ημέρα και μιας νεολαίας που δεν βλέπει φως στον ορίζοντα. Μια κατασταλτική πολιτική που είχε εγκαινιαστεί μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και που στην λογική της “τάξης και της ασφάλειας” επιτίθεται σε αγωνιστές και ανθρώπους που παλεύουν, επιστρατεύει απεργούς, εισβάλλει σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και στέλνει φοιτητές στο σκαμνί της αστικής δικαιοσύνης(αφού πρώτα τους ξυλοφορτώσει) .
Αυτό όμως που διαταράσσει την “τάξη και ασφάλεια” του κράτους και του Δένδια δεν είναι κάτι άλλο από την εντεινόμενη ταξική πάλη και οι διαρκείς κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες που λαμβάνουν χώρα ειδικά μετά την είσοδο της ελλάδας στο ΔΝΤ , τα μνημόνια και τα συνεπακόλουθα μέτρα κοινωνικής καταστροφής . Φοβάται η άρχουσα τάξη τις αντιδράσεις του λαού που η άλυτη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος τον έχει οδηγήσει σε μια πλήρης απονομιμοποίηση ολόκληρου του αστικού πολιτικού σκηνικού για αυτό και εξαπολύει τα μαντροσκυλά του, σε κάθε ευκαιρία πλέον, για να κάμψουν τις αντιστάσεις του. Χρέος της εργατικής τάξης, των αγωνιστών και της νεολαίας είναι η συνέχιση του αγώνα ενάντια στα μνημόνια τις τρόικες , ενάντια στην κρατική καταστολή, ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης. Είναι ένας δρόμος που περνάει μέσα από την πλήρη ρήξη όλων όσων συμπυκνώνουν τα παραπάνω. Δηλαδή την πλήρη ρήξη με τον καπιταλισμό και τα όσα αυτός προκαλεί.
-Να αθωωθούν οι 16 σύντροφοι φοιτητές
-Κάτω τα χέρια απ’τους αγωνιστές
-Κάτω η κυβέρνηση της καταστολής, της φτώχειας και της ανεργίας


Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας-Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα(Θεσσαλονίκης)

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Τότε ...

28η Οκτωβρίου 1940. Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ξεκινήσει. Αφού οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους απέτυχαν να αντιμετωπίσουν την κρίση του 1929 με “ειρηνικά” μέσα, έσπρωξαν τους υπηκόους τους στον πολεμικό όλεθρο. Το ίδιο έκαναν και οι Έλληνες καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις εκείνης της εποχής.
   Η Ελλάδα είχε φασιστική δικτατορία απ’ το 1936, μετά από πραξικόπημα του Ιωάννη Μεταξά ενάντια στον «κομμουνιστικό κίνδυνο ».
  Στο Μεταξά πήγε ο Ιταλός πρέσβης, για να του παραδώσει το τελεσίγραφο, σύμφωνα με το οποίο η φασιστική Ιταλία ζητούσε ελεύθερη είσοδο των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα.
   Ο Μεταξάς,όμως, εκτός από φασίστας ήταν και πιστός υπηρέτης του Αγγλόφιλου Βασιλιά της Ελλάδας.   
  Έτσι, ο Μεταξάς, παρά την επιθυμία του, απέρριψε το τελεσίγραφο των Ιταλών και ξεκίνησε ο πόλεμος μεταξύ των δύο κρατών.
  Ο ελληνικός λαός έδωσε τη δική του απάντηση στο φασιστικό τελεσίγραφο πηγαίνοντας στο αλβανικό μέτωπο, νικώντας τις φασιστικές ιταλικές στρατιές.
   Παρά την ήττα του φασιστικού Ιταλικού στρατού, η Ελλάδα παραδόθηκε αμαχητί στους Γερμανούς Ναζί από τους Έλληνες υποστηριχτές τους, αφού πρώτα η αγγλόφιλη μερίδα των αστών πολιτικών είχε εξαφανιστεί.
   Ο λαός της χώρας αυτή τη τη φορά πήρε πραγματικά την υπόθεση στα χέρια του. Με τη μαζική πολιτική ένοπλη αντίσταση του μέσα από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κυνήγησε τους Γερμανο-Ιταλούς φασίστες και τους ταγματασασαφλίτες-χίτες – ΕΔΕΣίτες συνεργάτες τους.
   Ωστόσο ο λαός προδόθηκε από την ηγεσία του στις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας, παρέδωσε τα όπλα και σφάχτηκε από τους εκείνους από τους συνεργάτες των Ναζί που, πλέον, είχαν γίνει συνεργάτες των Άγγλων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών.

Τώρα...

28η Οκτωβρίου 2013.

Ζούμε μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση χειρότερη από εκείνη του 1929.
   Οι καπιταλιστές έχουν εξαπολύσει μια πρωτοφανή επίθεση στις  κατακτήσεις της παγκόσμιας εργατικής τάξης, ό,τι κερδίσαμε από το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου μέχρι σήμερα.
   Ο λαός αυτής της χώρας γίνεται πειραματόζωο αντιδραστικών αλλαγών που έρχονται για όλους τους λαούς του κόσμου. Εδώ και τέσσερα χρόνια, με γενικές απεργίες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις, καταλήψεις παλεύουμε για να μην περάσει ο κοινωνικός κανιβαλισμός.
   Τρεις κυβερνήσεις έχουν αλλάξει, αλλά οι Τροϊκανοί βασανιστές και οι Έλληνες συνεργάτες τους  δεν έχουν καταφέρει να μας υποτάξουν.
   Ακόμα και τους νοσταλγούς του Μεταξά, των Ναζί και των ταγματασφαλιτών άφησαν να αλωνίζουν στους δρόμους, μπας και σκύψουμε το κεφάλι, να δεχτούμε μισθούς και συντάξεις πείνας, εργασιακές σχέσεις στρατοπέδων συγκέντρωσης και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ....
   Αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τη παλλαϊκή οργή ύστερα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους φασίστες, η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου αναγκάστηκε να συλλάβει την ηγεσία του πιστού μαντρόσκυλού της, της Χρυσής Αυγής.
  Με την ευκαιρία αυτή, ανασύρει τη «θεωρία των δύο άκρων», την «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» για να χτυπήσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να χτυπήσει καθένα που αντιστέκεται σε αυτή την κοινωνική καταστροφή.
  Τι είναι όμως βία; Μήπως δεν είναι βία οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η ανεργία ενάμιση εκατομμύριο κόσμου, του 60% της νεολαίας; Μήπως δεν είναι βία το να μην υπάρχουν καθηγητές στα σχολεία, τα μαθήματα να γίνονται σε τάξεις των 30+ ατόμων και χωρίς θέρμανση; Μήπως δεν είναι βία το ξύλο που τρώνε οι διαδηλωτές στις διαδηλώσεις ;

Ήρθε η ώρα για μια συνολική απάντηση σε όλα αυτά.
Ήρθε η ώρα η νεολαία που αποτελεί το μέλλον και το οποίο της διαλύεται, να ξεσηκωθεί.
Να σταθεί ενεργά δίπλα σε κάθε μορφή αγώνα των εργαζομένων, των ανέργων, των φοιτητών που εξελίσσεται ήδη σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, σχολεία, σχολές.
Να συγκροτήσουμε όλοι μαζί ανεξάρτητα κέντρα αγώνα, για τη συνένωση όλων των αγώνων και μορφών πάλης της εργατικής τάξης για την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας που θα προετοιμάσει το τελειωτικό χτύπημα στο σάπιο αστικό σύστημα που μας καταδικάζει στην καταστροφή και στην κατάθλιψη.
 Βάρκιζα Τέλος! Για την επανάσταση, την εργατική εξουσία και τον πανανθρώπινο ελευθεριακό Κομμουνισμό!


Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας       
konservokouti-oen.blogspot.com / eek.gr

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Καταγγελία Ο.Ε.Ν. Θεσσαλονίκης για την επίθεση φασιστών στο ΠΑΜΑΚ


  Η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας Θεσσαλονίκης καταγγέλλει μετά βδελυγμίας την απαράδεκτη φασιστική επίθεση που δέχθηκαν φοιτητές του Πανεπιστημίου Μακεδονίας από μια συμμορία ακροδεξιών τραμπούκων, εχθές Πέμπτη 4/4.
     Η ομάδα των 15 περίπου παρακρατικών φασιστών, εξοπλισμένη με ρόπαλα και κράνη, επιχείρησε να εισβάλει στον χώρο του Πανεπιστημίου και να προπηλακίσει φοιτητές και φοιτήτριες της Ε.Α.Α.Κ. που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο φουαγιέ και διένειμαν το υλικό τους. Η προφανής όμως άγνοια τους για οτιδήποτε έχει σχέση με το πανεπιστήμιο δεν τους επέτρεψε να υπολογίσουν την δύναμη και τα αντανακλαστικά του Φοιτητικού Κινήματος. Σχεδόν αμέσως δεκάδες αντιφασίστες φοιτητές της Ε.Α.Α.Κ. και άλλων αριστερών οργανώσεων συνέρρευσαν στο ΠΑ.ΜΑΚ. και οδήγησαν τους θρασύδειλους τραμπούκους σε άτακτη φυγή. Ευτυχώς που σε αντίθεση με τα Χανιά ο ήδη βεβαρυμμένος από απόβλητα Θερμαϊκός, βρίσκονταν αρκετά μακριά και δεν χρειάστηκε να μολυνθεί και με άλλες ακαθαρσίες!
     Οι νοσταλγοί του Χίτλερ δεν έχουν θέση στο πανεπιστήμιο! Δεν έχουν θέση πουθενά! Όσο και αν νομίζουν πως οι καιροί τους ευνοούν εξ' αιτίας της εκλογικής ανόδου της Χρυσής Αυγής, οι πλατιές μάζες της νεολαίας και των εργατών θα βρίσκονται απέναντι τους!
    Καλούμε όλους τους νεολαίους φοιτητές ή μη αλλά και τους γονείς τους, καθώς επίσης τους εργαζόμενους και άνεργους της πόλης σε επαγρύπνηση! Να μην αφήσουμε να εξαπλωθεί και άλλο το αποκρουστικό απόστημα του φασισμού.  Είναι απαραίτητη η συγκρότηση ομάδων αυτοάμυνας από εργαζόμενους και νεολαίους που θα προστατεύουν τις γειτονιές, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια από τους Νεοναζί. Όσο και αν μας απειλούν δεν μας φοβίζουν!

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ!

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Μαύρο τις φοιτητικές παρατάξεις της Τρόικας Στηρίζουμε-ψηφίζουμε ΕΑΑΚ στα ΑΕΙ-ΤΕΙ


Οι φοιτητικές εκλογές της 16ης Μάη στα ΑΕΙ και ΤΕΙ γίνεται σε συνθήκες άνευ προηγουμένου κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος και συνολικά του καπιταλισμού.
Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, οι δύο μεταπολιτευτικοί πόλοι της αστικής εξουσίας, μαυρίστηκαν και στις κάλπες από τους εργαζομένους και τη νεολαία που αντιμετωπίζουν τη χρεοκοπία των ζωών τους από τις κυβερνήσεις, την Τρόικα και τα Μνημόνια τους, ενώ κανένα άλλο διάδοχο σχήμα δε φαίνεται να μπορεί να τους αντικαταστήσει.
Οι βίαιες συνέπειες της χρεοκοπίας του καπιταλιστικού συστήματος αφορούν ολόκληρη την εκμεταλλευμένη και καταπιεσμένη νεολαία η οποία ενώνεται στην κοινή (μη) προοπτική της μαζικής ανεργίας και της ελαστικής εργασίας.
Οι φοιτητές μαζί με ολόκληρη τη νεολαία ζουν ένα απόλυτο κοινωνικό αδιέξοδο που τους καταδικάζει το σύστημα στην κρίση του.. Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας απειλούνται με κατάρρευση των πιο στοιχειωδών υλικών όρων λειτουργίας τους, ακόμα και με κλείσιμο. Το “κούρεμα” των αποθεματικών των πανεπιστημίων μέσω του PSI σπρώχνει ακόμα περισσότερο τις σχολές στη διάλυση, το λουκέτο και την ερήμωση που έχουν οδηγήσει η ραγδαία μείωση της κρατικής χρηματοδότησης.
Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των ντόπιων και διεθνών τοκογλύφων, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων μέσα στις σχολές, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, οι εκπρόσωποι των μαυρισμένων πρώην μεγάλων κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πρέπει να μαυριστούν μαζικά από τους φοιτητές τη 16η του Μάη. Καμία άφεση δεν πρέπει να δοθεί στους πρώην γαλαζοπράσινους φοιτητοπατέρες που φορούν το μανδύα του ανεξάρτητου για να επιβιώσουν πολιτικά μέσα στις σχολές.
Η νεολαία που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των μαχών ολόκληρου του εργατικού και λαϊκού κινήματος τα τελευταία δύο χρόνια πρέπει να οργανώσει την πάλη για την επαναστατική ανατροπή των κυβερνήσεων, του κράτους και του σαπισμένου τους συστήματος, για την αναδιοργάνωση της παιδείας και της κοινωνίας από τη νεολαία και την εργατική τάξη σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις.
Η 16η Μάη είναι μονάχα μια στιγμή αυτού του πολέμου. Η μόνη διέξοδος από τη χρεοκοπία απαιτεί την έξοδο από το έδαφος του χρεοκοπημένου καπιταλισμού. Κανένας ενδιάμεσος δρόμος δεν μπορεί να υπάρξει. Το χρέος των τραπεζών που μας πνίγει πρέπει να διαγραφεί, οι τράπεζες και οι βασικοί πυλώνες της οικονομία να εθνικοποιηθούν χωρίς αποζημίωση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση και να βγει η Ελλάδα από την ΕΕ στα πλαίσια της πάλης του προλεταριάτου στην Ευρώπη για τη διάλυση της ΕΕ και τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης. Η επιβολή αυτών των μέτρων απαιτεί τη χρήση των μεθόδων και των μέσων της προλεταριακής επανάστασης, την κατάκτησηντης εξουσίας από το προλεταριάτο και τη σοσιαλιστική διέξοδο από τον καπιταλισμό. Καμία άλλη κυβέρνηση, “αριστερή” ή “λαϊκή” στα πλαίσια του καπιταλισμού (εντός ή εκτός ΕΕ), δεν μπορεί να σώσει το λαό από τα δεινά της καπιταλιστικής χρεοκοπίας.
Η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας, η νεολαιίστικη οργάνωση του ΕΕΚ-Τροτσκιστές, την ίδια στιγμή που τάσσεται υπέρ της ταξικής ενότητας στη δράση, ξεκαθαρίζει πως αυτή η ενότητα δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα αν δεν σφυρηλατηθεί από την πολιτική ανεξαρτησία ολόκληρης της εργατικής τάξης και της νεολαίας από την αστική και μικροαστική τάξη.
Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να παίξει κρίσιμο ρόλο στο συντονισμό και την ενότητα στη μάχη ενάντια στους καπιταλιστές, τα μνημόνια, τη δυστυχία και την απελπισία.
Μαύρο στις φοιτητικές παρατάξεις της Τρόικας ΔΑΠ ΠΑΣΠ και ψευτο-ανεξάρτητων
Όχι στην διάλυση των ΑΕΙ – ΤΕΙ
Για την αναδιοργάνωση της παιδείας και της κοινωνίας σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις
Για μια παιδεία της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης και τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό
Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας - ΕΕΚ

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

- ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ: Δολοφονική επίθεση σε συμβασιούχους και μέλη του Partido Obrero



- ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ: Δολοφονική επίθεση σε συμβασιούχους και μέλη του Partido Obrero
- MHNYMA ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ του ΕΕΚ προς το PARTIDO OBRERO
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ: Δολοφονική επίθεση ενάντια σε απολυμένους σιδηροδρομικούς συμβασιούχους και μέλη του Partido Obrero
Δολοφονική επίθεση με πυροβόλα όπλα δέχτηκαν την Τετάρτη 20 Οκτώβρη στο Μπουένος Άιρες απολυμένοι συμβασιούχοι σιδηροδρομικοί και σύντροφοι μέλη του Partido Obrero από μπράβους της περονικής γραφειοκρατίας.
Nεκρός έπεσε ένας νεαρός σύντροφος-μέλος του Partido Obrero και της νεολαίας του, της Union de Juvenntudes por el Socialismo, Mαριάνο Φερέιρα, μια άλλη συντρόφισσα χαροπαλεύει έχοντας μια σφαίρα στο κεφάλι, ενώ άλλοι δυο σύντροφοι είναι βαριά τραυματισμένοι στα πόδια.
Και οι τέσσερις παραπάνω σύντροφοι-μέλη του Partido Obrero είναι εργάτες και εντάχθηκαν στο PΟ κατά τη διάρκεια του Argentinazo το 2001.
Ο νεαρός σ. Mαριάνο εντάχθηκε στο κόμμα από μαθητής.
Γενική απεργία καταδίκης της δολοφονικής επίθεσης και συμπαράστασης στο Partido Obrero με συμμετοχή όλων των αριστερών οργανώσεων και διαδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο πραγματοποιήθηκε στο Μπουένος Άιρες.
ΜΥΝΥΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ του ΕΕΚ
προς το PARTIDO OBRERO
Όλα τα μέλη και οι ηγεσία του EEK, μοιραζόμαστε μαζί σας τη θλίψη, το θυμό σας και την απόφαση σας να παλέψετε ενάντια στις δυνάμεις της γραφειοκρατίας, του κράτους και του κεφαλαίου που όπλισαν και καθοδήγησαν τα χέρια των γκάνγκστερς, των δολοφόνων του συντρόφου Mariano Ferreyra
Περιμένουμε με μεγάλη αγωνία νεότερα για την κατάσταση των άλλων συντρόφων που έπεσαν θύματα της ύπουλης και άνανδρης επίθεσης, της συντρόφισσας Elsa Rontriguez και των συντρόφων Nelson Αgguiree και Pintos.
Πρόκειται για ένα έγκλημα ενάντια σε ολόκληρη την εργατική τάξη τόσο στην Αργεντινή όσο και διεθνώς.
Έχουμε παρόμοιες πικρές εμπειρίες από παρόμοιες επιθέσεις.
Non Passaran! Hasta la victoria siempre!

για περισσότερη ενημέρωση

www.po.org.ar

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Σχόλια πάνω στο Σχέδιο Θέσεων και Προοπτικών του Συμβουλίου Δράσης για το 3ο Συνέδριο της ΟΕΝ

Στο πλαίσιο του ανοιχτού διαλόγου, ως ΟΕΝ Θεσσαλονίκης δημοσιεύουμε την κριτική μας στο Σχέδιο Θέσεων και Προοπτικών του Συμβουλίου Δράσης για το 3ο Συνέδριο της ΟΕΝ


"Σύντροφοι, το συνέδριο του οποίου οι μέρες σύντομα πλησιάζουν αποτελεί αναμφίβολα μια κορυφαία εσωτερική διαδικασία απ’ την οποία θα καθοριστούν οι βασικοί στόχοι, τα σχέδια και ο τρόπος δράσης της οργάνωσης για το επόμενο διάστημα. Για την επιτυχία μιας τέτοιας σημαντικής διαδικασίας είναι απαραίτητη η ενεργή συμμετοχή όλων των μελών της ΟΕΝ, τόσο σε επίπεδο θεωρίας όσο και σε επίπεδο δράσης.

Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο εμείς ως ο.β. Θεσσαλονίκης σε πρώτη φάση μελετήσαμε και συζητήσαμε το σχέδιο θέσεων και προοπτικών που εξέδωσε το συμβούλιο δράσης και θέλουμε να εκφράσουμε τις όποιες απορίες ή διαφωνίες μας, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στον διάλογο ώστε να διορθωθούν, εμπλουτιστούν ή αποσαφηνιστούν ορισμένες πτυχές του κείμενου.

Είναι ξεκάθαρο από τις πρώτες γραμμές του κειμένου ότι αποτελεί μια προσπάθεια ερμηνείας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και των κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων που πηγάζουν από αυτή. Η κρίση του καπιταλισμού, «η χειρότερη κρίση στην ιστορία» όπως σωστά αναφέρεται, αποτελεί αδιαμφισβήτητα το κεντρικό σημείο αναφοράς όλων των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων ανά την υφήλιο. Οικονομικοί κολοσσοί, κράτη, τράπεζες και χρηματιστήρια κατέρρευσαν και συνεχίζουν να καταρρέουν διαδοχικά σαν ντόμινο εξ’ αιτίας μιας κρίσης που δεν προήλθε από εξωγενείς παράγοντες, αλλά από δομικά στοιχεία του ίδιου του συστήματος. Είναι γνωστή άλλωστε η θεωρία των κρίσεων υπερπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος οι οποίες επαναλαμβάνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Μόνο που αυτήν την φορά το ρήγμα μοιάζει βαθύτερο, ίσως γιατί τώρα εκδηλώνονται και οι αδυναμίες παλιότερων κρίσεων που μετατοπίστηκαν στο μέλλον. Ήδη με την κρατική παρέμβαση για την σωτηρία των τραπεζών και των επιχειρήσεων έχει σημειωθεί το τέλος του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού. Τώρα μένει να δούμε και το μέλλον του ίδιου του συστήματος.

Η αναλυτική ερμηνεία βέβαια τέτοιων ζητημάτων απαιτεί βαθιές γνώσεις οικονομικών τις οποίες εμείς δεν έχουμε. Η προσπάθεια όμως εξήγησης των αιτιών της κρίσης που καταβάλλεται στο πρώτο μέρος του κειμένου αν και επιγραμματική είναι ικανοποιητική.

Η συνέχεια όμως του κειμένου παραμένει μονοθεματική. Όπως είπαμε και παραπάνω αναμφίβολα η οικονομική κρίση βρίσκεται στο επίκεντρο των γεγονότων. Χωρίς όμως να παραγνωρίζουμε την σημαντικότητα της δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι καπιταλιστές συνεχίζουν να δρουν ως τέτοιοι και να επιδιώκουν το κέρδος (αυτό θα πάψουν να το κάνουν μόνο αφού πρώτα μας πουλήσουν το σχοινί για να τους κρεμάσουμε, όπως λέει και το γνωστό απόφθεγμα), παρότι το σύστημα τους καταρρέει. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο μια προσέγγιση μόνο υπό το πρίσμα της κρίσης μπορεί να οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα. Θα πρέπει να συνυπολογιστεί και ο ανταγωνισμός του κεφαλαίου που συνεχίζεται αμείωτος (το κεφάλαιο δεν έχει εξαφανιστεί, απλά οδηγήθηκε σε λιγότερα χέρια).

Εδώ να σημειώσουμε και την εξής παρατήρηση. Σε όλο το κείμενο είναι φανερή η πεποίθηση ότι η κρίση σηματοδοτεί όχι μόνο το τέλος του νεοφιλελευθερισμού αλλά και ολόκληρου του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Είναι βέβαιο και για μας ότι ο καπιταλισμός κάποια στιγμή θα πάψει να στηρίζεται στα δεκανίκια του και θα καταρρεύσει, όπως πιστεύουμε επίσης ότι η σημερινή κρίση του σηματοδοτεί την αρχή του τέλους του. Η οριστική του πτώση όμως μπορεί να τραβήξει σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου απ' αυτό που προσδοκούμε. Αν ήταν άλλωστε έτσι εύκολα και δρομολογημένα τα πράγματα ο ρόλος μιας επαναστατικής οργάνωσης θα ήταν μάλλον διακοσμητικός. Εκτός αυτού δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η μετάβαση της καπιταλιστικής κοινωνίας στην κομμουνιστική (και τελικά στην αταξική) δεν είναι ένας ντετερμινιστικός μονόδρομος, αφού και ο Μαρξ είχε ήδη τονίσει την εναλλακτική της απόλυτης καταστροφής της κοινωνίας, πράγμα που τα τελευταία χρόνια φαντάζει όλο και πιο κοντινό και πραγματικό απ’ ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό. Πλέον αρχίζει να τίθεται το θέμα της επιβίωσης με το υπάρχον σύστημα. Και όχι μόνο στον τομέα του Περιβάλλοντος, που μερικοί υποστηρίζουν ότι η καταστροφή είναι δεδομένη, αλλά και σε πιο χειροπιαστά θέματα και εντός των τειχών, όπως η διαφαινόμενη αδυναμία πληρωμής ταμείου ανεργίας και συντάξεων πράγματα που δεν αναλύονται στο κείμενο των θέσεων παρά μόνο μέσω στατιστικών στοιχειών.

Οι μέρες που έρχονται θα είναι πολύ δυσκολότερες. Όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στην κατάρρευση τόσο πιο σκληρά θα είναι τα μέτρα τις αντίδρασης. Η ιστορία μας διδάσκει ότι η αστική τάξη έχει ακόμα όπλα στην φαρέτρα της. Την μεγάλη κρίση του 1929 την ακολούθησε η άνοδος του φασισμού, καθώς όσα δε μπορεί να πετύχει ο «δημοκρατικός» καπιταλισμός μπορεί να τα επιτύχει ο απολυταρχικός (Αν θεωρήσουμε το σήμερα υπό την οπτική της ιστορίας μόνο τυχαία δεν φαίνεται η εύνοια που δείχνουν τα ελληνικά ΜΜΕ στους ακροδεξιούς κύκλους αλλά και η γενικότερη άνοδος της δεξιάς σε όλη την Ευρώπη). Την άνοδο του φασισμού την ακολούθησε ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος. Μπορεί κάτι τέτοιο να φαντάζει σήμερα μακρινό, τουλάχιστον σε τέτοια ευρεία μορφή, αλλά ποιός αμφισβητεί ότι η αστική τάξη δεν θα δίσταζε να αιματοκυλήσει τον πλανήτη προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση της; Ένας πόλεμος σημαίνει: άνοδος της βιομηχανίας, μείωση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού και στην συνέχεια ανάπτυξη από την ανοικοδόμηση των καταστραφέντων μέσων παραγωγής. Όλα αυτά συνέβησαν παρ’ ότι υπήρχε και το αντίπαλο δέος της Σοβιετικής Ένωσης.

Σήμερα που η εργατική τάξη δεν έχει συνέλθει ακόμα από την κατάρρευση του «υπαρκτού» και όπου οι συνδικαλιστές γραφειοκράτες αποτελούν υποχείρια του συστήματος θα πρέπει να καλύψουμε όλον τον δρόμο από την αρχή.

Η αισιοδοξία μας όμως ίσως να πηγάζει από την διαλεκτική σχέση δράσης και αντίδρασης. Όσο πιο σκληρή θα γίνεται η καταστολή εκ μέρους των αστών τόσο πιο ισχυρή θα γίνεται και η προλεταριακή αντίδραση. Δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση η σκέψη αυτή να μας τυφλώνει. Διαλεκτική σημαίνει να εξετάζουμε με κριτικό μάτι την εκάστοτε κατάσταση, χωρίς προϋποθέσεις, προκαταλήψεις ή προκατασκευασμένες θεωρίες. Η διαλεκτική είναι ένας συνεχής αγώνας αυτοκριτικής, κριτικής κατανόησης του κόσμου και παρέμβασης σε αυτόν, και δεν υπάρχει εύκολος δρόμος προς την κατάκτησή της.

Για να επανέλθουμε όμως στην ουσία του κείμενου. Η παράγραφος με τις πιο τρανταχτές αδυναμίες είναι αυτή που αφορά το βασικότερο μέλημα της νεολαίας, δηλαδή το ζήτημα της παιδείας. Η προσέγγιση του ζητήματος γίνεται και πάλι με επίκεντρο την παγκόσμια οικονομική κρίση και στον κλονισμό που προκάλεσε αυτή στον σχεδιασμό δημιουργίας μιας «αγοράς παιδείας». Είναι προφανές πως μια κρίση με τέτοιο βεληνεκές δεν αφήνει ανεπηρέαστο τον τομέα της εκπαίδευσης. Κάτι τέτοιο μπορεί να σημαίνει περιορισμό επενδύσεων στον χώρο αυτό αλλά επ' ουδενί δεν σημαίνει και την κατάρρευση της παιδείας της αγοράς (αυτή θα έρθει μόνο με την οριστική κατάρρευση του καπιταλισμού). Αντιθέτως αυτό που πρώτο θα θιχτεί είναι ο χαρακτήρας της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Τα κρατικά πανεπιστήμια είτε θα κλείσουν είτε θα επιβάλλουν δίδακτρα (όπως ήδη συμβαίνει κατά κόρον στις μεταπτυχιακές σπουδές) και σε συνδυασμό με τα όσα ιδιωτικά πανεπιστήμια ανοίξουν θα γίνουν ιδρύματα που απευθύνονται στην κοινωνική ελίτ. Αν η μόρφωση δεν γίνει εμπόρευμα όπως τόσο καιρό επεδίωκαν τότε θα γίνει είδος πολυτελείας. Ας μην ξεχνάμε επιπλέον ότι εδώ και αρκετά χρόνια η παιδεία είναι ήδη σε τεράστιο βαθμό εμπορευματοποιημένη και βαθύτατα ταξική μέσω της παραμέλησης του δημόσιου σχολείου και της επέκτασης των φροντιστηρίων σε όλες τις τάξεις γυμνασίου και λυκείου μετά τον Αρσένη, και ακόμα και σε αρκετές πανεπιστημιακές σχολές! Αυτά συνδέονται και με τις προσπάθειες υποβάθμισης (ή προλεταριοποίησης που αναφέρει το κείμενο) της νεολαίας. Μια νεολαία αμόρφωτη είναι εύκολα καθοδηγούμενη, ενώ αντίθετα μια νεολαία που σκέπτεται και μορφώνεται είναι επικίνδυνη. Πόσο μάλλον αν είναι άνεργη και νηστική όπως τώρα…

Από εκεί και περά μας κάνει εντύπωση η παντελής απουσία ή περιορισμένη αναφορά σε ορισμένα ζητήματα.

Ένα βασικό μειονέκτημα του σχεδίου θέσεων είναι ότι δεν έχει καμιά σχεδόν συγκεκριμένη πρόταση (πέρα από την πανεθνική συνέλευση αντιπροσώπων, η οποία μας δημιούργησε ερωτηματικά που θα αναπτύξουμε παρακάτω.) Σημαντική π.χ. για εμάς είναι η ανάγκη αναφοράς στην υποστήριξη δημιουργίας νέων αμεσοδημοκρατικών κοινωνικών δομών που θα έρθουν να αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες δομές του καπιταλιστικού συστήματος. Τέτοιες είναι π.χ. οι συνελεύσεις κατοίκων, εργαζομένων, κτλ.
Επίσης είναι εντελώς παράδοξο για ένα κείμενο θέσεων μιας οργάνωσης νεολαίας η παντελής έλλειψη αναφοράς στους μαθητές και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, τα οποία και τους οδηγούν σε συνεχή κινήματα καταλήψεων τα τελευταία χρόνια, χωρίς μάλιστα το αστικό κράτος να διστάζει να τους σύρει μέχρι και στα δικαστήρια.

Εξίσου εντύπωση μας δημιουργεί η ελάχιστη αναφορά στα νικηφόρα φοιτητικά κινήματα του 2006/2007. Τα κινήματα αυτά πέραν του ότι αποτελούν βίωμα ενός μεγάλου μέρους της νεολαίας είναι και το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για τους αγώνες του αύριο. Χωρίς γραφειοκρατίες, χωρίς επεμβάσεις, μόνο με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και από τα κάτω.

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η παντελής απουσία αναφοράς στην ΕΑΑΚ η οποία μπορεί να έχει αδιαμφισβήτητα σημαντικές αδυναμίες αλλά εξ’ ίσου αναμφίβολα αποτελεί και το πιο επιτυχημένο και αναγνωρίσιμο μόρφωμα του χώρου μας. Πιστεύουμε ότι η οργάνωσή μας δεν πρέπει να παραιτηθεί από την ΕΑΑΚ, αλλά αντίθετα να αναβαθμίσει της παρέμβασή της μέσα σε αυτήν, ώστε να καταπολεμηθεί η τάση που υπάρχει από πολλούς να το μετατρέψουν σε φοιτητικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να αναδειχθεί σε μια πραγματικά Ενιαία ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ Αριστερή Κίνηση, όπου τα συντονιστικά της θα είναι χώρος διαλεκτικής τριβής σχημάτων και αγωνιστών και όχι κονκλάβιο και αρένα μάχης μεταξύ εκπροσώπων οργανώσεων-ημιεπαγγελματιών συνδικαλιστών γραφειοκρατών.

Ένα άλλο αρνητικό στοιχείο είναι η απουσία γενικότερα της λέξης αμεσοδημοκρατία, αν και υπάρχει η αναφορά στην ανάγκη δημιουργίας κινήματος από τα κάτω. Αυτό όμως δεν είναι ξεκάθαρο και νωρίτερα στην αναφορά περί της ανάγκης για δημιουργία συνέλευσης αντιπροσώπων. Μια συνέλευση αντιπροσώπων οι οποίοι δεν θα είναι άμεσα ανακλητοί στην ουσία δεν καταπολεμά την συνδικαλιστική γραφειοκρατία αλλά απλά δημιουργεί ακόμη μία. Γι’ αυτό κι εμείς έχουμε την απορία τι ακριβώς εννοούμε με τους όρους “αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης” και “κίνημα από τα κάτω”. Μια (αυτόκλητη) συνέλευση αντιπροσώπων, παρ’ ότι μπορεί να φανεί ένα χρήσιμο εργαλείο σε συγκεκριμένες καταστάσεις, σίγουρα δεν αποτελεί “αυτοοργάνωση”, ούτε “από τα κάτω” και πάντοτε βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο να περιέλθει στην αυταπάτη ότι έχει επιτεύξει αυτά τα παραπάνω και ότι ταυτίζεται με την εργατική τάξη. Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το ίδιο το προλεταριάτο ούτε να δρα εν ονόματί του. Καμιά συνέλευση αντιπροσώπων (ποιούς εκπροσωπούν αλήθεια;), κανένα συνεργατικό μόρφωμα, κανένα κόμμα –όσο “σωστό” και “αληθινό” κι αν είναι το πρόγραμμα και η θεωρία του- δεν μετουσιώνεται στην εργατική τάξη και θεωρούμε πως αν μια οργάνωση θέλει να ονομάζεται επαναστατική τότε πρωταρχικό της μέλημα θα πρέπει να είναι η πραγματική αυτοοργάνωση του προλεταριάτου ώστε να μπορεί το ίδιο να αποφασίζει για τις τύχες του και όχι να αποφασίζουν κάποιοι αντ’ αυτού (το τί αποφάσεις θα παίρνει αυτό το αυτοοργανωμένο –και ασφαλώς πολύ πιο συνειδητοποιημένο- προλεταριάτο θα είναι μετά ζήτημα της παρέμβασής μας σε αυτό και κυρίως της διαλεκτικής που το ίδιο θα αναπτύξει).

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκουμε απαράδεκτη την φράση στις Θέσεις: «Μια οργάνωση μαχητική –που θα αποδεικνύει κάθε στιγμή το «δικαίωμα της να είναι ηγεσία» στο κίνημα της νεολαίας.» Εδώ το μέσο γίνεται σκοπός και ηχεί εντελώς ως σταλινική νοοτροπία.

Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι απευθυνόμαστε στην νεολαία. Σε μια νεολαία μάλιστα που βαρέθηκε τα ωραία λόγια και μόλις ένα χρόνο πριν έδωσε τέλος στο καθεστώς της μεταπολίτευσης. Σε μια νεολαία που μπορεί να αναζητά ακόμη να βρει τί είναι αυτό που την εκφράζει αλλά η οποία είναι βέβαιη ότι δεν την εκφράζει οτιδήποτε συνδέεται με νοοτροπίες του παρελθόντος. Αυτή η νεολαία δεν ζητά κυρίως στοιχεία και αριθμούς αλλά αποζητά κάποιους που θα μιλήσουν για τα προβλήματα τους στην γλώσσα τους. Το σχέδιο θέσεων μας απέχει πολύ από αυτό. Η συνεχής αναφορά οικονομικών και στατιστικών στοιχείων σε συνδυασμό με την υπόλοιπη γλώσσα του κειμένου το καθιστά κουραστικό όχι μόνο για τον νεαρό αναγνώστη αλλά ακόμη και για τους πιο εξοικειωμένους. Βέβαια δεν παραγνωρίζουμε ότι ένα κείμενο θέσεων συνεδρίου δεν μπορεί να έχει εκφράσεις καφενειακού τύπου αλλά αντίθετα μια σαφή και τεκμηριωμένη διατύπωση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να καταφεύγουμε σε μια μορφή αριστερίστικου καθωσπρεπισμού ο οποίος εκφράζεται μόνο με συγκεκριμένα λεκτικά σχήματα. Η λεγόμενη «ξύλινη γλώσσα» άλλωστε αποτελεί γέννημα της σταλινικής γραφειοκρατίας και δημιουργήθηκε επειδή οι συγγραφείς αναγκάζονταν να χρησιμοποιούν τις ίδιες καθιερωμένες εκφράσεις φοβούμενοι την δίωξη από το καθεστώς εάν παρερμηνεύονταν τα λεγόμενα τους.

Κλείνοντας, θεωρούμε επιτακτική ανάγκη την αλλαγή-διόρθωση του σχεδίου θέσεων άμεσα, ώστε να έχει παρουσιαστεί ήδη βελτιωμένο στους συντρόφους της οργάνωσης όταν φτάσουμε στο συνέδριο και να αποτελέσει έναυσμα για αναβαθμισμένες συζητήσεις και αποφάσεις. Το κείμενο χρειάζεται να έχει μια δομή και μορφή που να ελκύει την ανάγνωσή του ακόμα και στους πολύ νεαρούς αναγνώστες και να περιέχει κεφάλαια που να είναι ευανάγνωστα, σαφή και κατανοητά, παράλληλα με τις αναγκαίες αναλύσεις και παραθέσεις στοιχείων. Ακόμα, κάθε θεματική ενότητα χρειάζεται να καταλήγει σε συγκεκριμένες προτάσεις για το ζήτημα που αναλύει, τόσο στο σήμερα όσο και για το μέλλον. Όλα αυτά χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε την προσπάθεια των συντρόφων να ερμηνεύσουν τις επιπτώσεις της κρίσης με βάση στατιστικά στοιχειά. Ένα τέτοιο κείμενο θα μπορούσε να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τα μέλη της οργάνωσης ώστε να καταφέρουν να κατανοήσουν το βάθος και το μέγεθος της κρίσης και των τριγμών που έχει επιφέρει σε όλο το καπιταλιστικό οικοδόμημα. Ως κείμενο θέσεων όμως είναι κατά την γνώμη μας ελλιπές… "

Ο.Ε.Ν. - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Σχέδιο προοπτικών και θέσεων για το 3ο Συνέδριο

1. ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ


Προς ένα νέο μεγαλύτερο παγκόσμιο κραχ


Εδώ και πάνω από ένα χρόνο, Νο1 στην ημερήσια διάταξη όλης της ανθρωπότητας είναι η παγκόσμια οικονομική κρίση, που από τους ίδιους τους κυρίαρχους αυτού του κόσμου χαρακτηρίστηκε δικαίως ως η «χειρότερη κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού».

Θρυαλλίδα της τρέχουσας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ήταν η κατάρρευση της αγοράς ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου στις ΗΠΑ, γεγονός που καταβαράθρωσε τη διεθνή αγορά όλων των χρηματοπιστωτικών τίτλων υψηλού ρίσκου, δηλαδή της αγοράς εκείνων των τίτλων η αξία των οποίων καθοριζόταν από τη δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους κρατών, εταιρείων και «ιδιωτών». Πηγή αυτού του «διπλού» χρέους, δηλαδή του αρχικού και του παράγωγου, είναι η ύπαρξη πολύ περισσότερων διαθέσιμων κεφαλαίων για επενδύσεις από ο, τι πραγματικών κερδοφόρων δυνατοτήτων επένδυσης στην παραγωγή.

Η κατάρρευση της διεθνούς αγοράς του προαναφερθέντος «διπλού» χρέους (ή αλλιώς της αγοράς «τίτλων» προσδοκιών κέρδους) οδήγησε με ραγδαίους ρυθμούς στη χρεοκοπία μερικών από τις μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες, εταιρείες, αλλά και ολόκληρων κρατών και λίγο αργότερα έριξε στην ύφεση τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, τις Η.Π.Α. την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ιαπωνία. Πάνω από 50 τρις δολάρια –όσο δηλαδή υπολογίζεται σχεδόν η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών ετησίως διεθνώς!- εξανεμίστηκαν στις διεθνείς χρηματαγορές κατά τη διάρκεια της «θύελλας» του 2008 και μαζί τους εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν.

Για την αποφυγή ξεσπάσματος του «τσουνάμι» χρεοκοπίας πάνω στις μεγάλες εμπορικές τράπεζες και εν τέλει στις κεντρικές τράπεζες ή αλλιώς, για να μην ξυπνήσει την επόμενη μέρα η ανθρωπότητα «πάνω στα δέντρα», όπως χαρακτηριστικά προειδοποίησε μεγαλόσχημο στέλεχος διεθνούς οικονομικού οργανισμού, πάνω από 10 τρις δολάρια διοχετεύτηκαν από τις ίδιες τις Κρατικές κεντρικές τράπεζες και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προς τις εμπορικές τράπεζες-μαμούθ, αλλά και προς και μια σειρά χειμαζόμενες οικονομίες.

Το αποτέλεσμα αυτών των πρωτοφανών στην ιστορία κρατικών παρεμβάσεων ήταν μεν να αναχαιτισθεί προσωρινά και εν μέρει μόνο το κύμα τραπεζικής και ευρύτερα οικονομικής χρεοκοπίας, αλλά μέχρι και σήμερα καμιά «ανάκαμψη» της παγκόσμιας οικονομίας δεν έχει επέλθει, το χρέος των κρατών γιγαντώθηκε ενώ το χάσμα μεταξύ του «διπλού» καπιταλιστικού χρέους και της «πραγματικής» παραγωγικής οικονομίας παραμένει γιγάντιο, ειδικά καθώς εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κλείσει σε όλο τον κόσμο, και εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν χάσει τις δουλειές τους Ακόμα και το ξεζούμισμα της τελευταίας ρανίδας αίματος των εργατών δεν θα αρκούσε για να ικανοποιηθούν οι βρικόλακες του κεφαλαίου. Όχι απλώς ο «νεοφιλελευθερισμός»,αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο ιστορικό όριο του και καμία άλλη, όσο βάρβαρη και αν είναι, ιδιαίτερη μέθοδος εκμετάλλευσης δεν θα μπορούσε να τον ανανεώσει.

Η μετάθεση της συνολικής καπιταλιστικής χρεοκοπίας στα χέρια των Κρατών και διαμέσου αυτών πάνω στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που καλούνται να την πληρώσουν, επιτείνει στο σημείο της έκρηξης τα ήδη οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, μέσω της διάλυσης κάθε «κοινωνικής μέριμνας». Πάνω απ’ όλα, το επερχόμενο σκάσιμο της «φούσκας» του Χρέους που έχει δημιουργηθεί, δηλαδή ένα δεύτερο ακόμα μεγαλύτερο παγκόσμιο κραχ, δε θα πλήξει άμεσα μόνο τα πιο ισχυρά ιδρύματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος (κεντρικές και εμπορικές τράπεζες), αλλά και το τελευταίο καταφύγιό της παγκόσμιας «σταθερότητας»: το καταχρεωμένο και ιστορικά αποδυναμωμένο αστικό Κράτος. Το φάντασμα της κοινωνικής επανάστασης πλανιέται πάνω από όλο τον κόσμο!

Η νεολαία σε ολόκληρο τον πλανήτη βρίσκεται σε εκρηκτικό κοινωνικό αδιέξοδο και παλεύει για να το αντιμετωπίσει. Ο συνδυασμός της μαζικής ανεργίας του γιγάντιου χρέους επιβάλλει στη σημερινή νεολαία να πληρώσει ένα λογαριασμό-μαμούθ, για τον οποίο δεν ευθύνεται και προπαντός δεν έχει κανένα μέσο και καμία προοπτική να το αναλάβουμε. Δεν θα είναι απλώς η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, αλλά κατ’ αναλογία χειρότερα από κάθε άλλη. Μέχρι τώρα βλέπαμε πως δεν υπάρχει μέλλον, από’ δω και πέρα δεν υπάρχει ούτε παρόν.



2. ΠΑΡΟΝ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΟΝ


Από τη μερική απασχόληση στη γενική ανεργία
Το νέο κοινωνικό τοπίο που διαμορφώνει η κατάρρευση της «οικονομίας του Χρέους του χρέους» χαρακτηρίζεται πάνω απ’ όλα από την αμφισβήτηση της δυνατότητας της νέας γενιάς να επιβιώνει με την εργασία της, ακόμα και με την πιο «βάρβαρη» μορφή της, την ανασφάλιστη δουλειά με το κομμάτι για ψίχουλα. Η κατάσταση αυτή φέρνει μια τεράστια ανατροπή στο σύνολο των κοινωνικών όρων ζωής της τη μαζική προλεταριοποίηση και την κοινωνική εξαθλίωση της νέας γενιάς.

Οι πιο μετριοπαθείς προβλέψεις των διεθνών οργανισμών κάνουν λόγο για περισσότερους από 57 εκατομμύρια άνεργους μέχρι το 2010, όταν στα τέλη του 2008 οι άνεργοι έφθαναν τα 37,2 εκατ. Η μαζική ανεργία πλήττει την νεολαία περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ηλικιακή ομάδα της εργατικής τάξης, μιας και ήδη αντιπροσωπεύει πάνω από το 44% της συνολικής ανεργίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέχρι τώρα έχουν χαθεί επισήμως πάνω από 7 εκατομμύρια εκατομμύρια θέσεις εργασίας μόνο στις ΗΠΑ, το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, δηλαδή έχει διπλασιασθεί το ποσοστό της ανεργίας από 6 σε 10% (16% ανεπισήμως) και έπεται δραματική συνέχεια Στην Ευρώπη, η ανεργία έχει εκτιναχθεί από το 7 στο 10% ή αλλιώς κατά 5 εκατομμύρια, ενώ για άλλα 5 εκατομμύρια ανέργους μιλούν οι προβλέψεις για το 2010 ή αλλιώς η ανεργία θα έχει διπλασιασθεί μέσα σε 2 μόλις χρόνια! Την ίδια στιγμή η επισήμως καταγεγραμμένη μερική εργασία –πριν το ξέσπασμα της κτίσης- ήταν 20%. Δηλαδή, αν στους ανέργους συνυπολογίσουμε τους πάσης φύσης ελαστικά εργαζόμενούς στην Ευρώπη, ένα ποσοστό άνω του 30% του εργατικού δυναμικού στην κοιτίδα του καπιταλισμού είναι άνεργο ή μερικώς απασχολούμενο!

Η δραματική αύξηση της ανεργίας στη νεολαία παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στην Ελλάδα, ανεβαίνοντας από το 8 στο 15% επισήμως και στο 20% ανεπισήμως ή από τις 400.000 στις 640.000 μέσα σε λιγότερο δύο χρόνια. Από αυτούς, το 50% είναι κάτω των 30-35 ετών.

Η ανεξέλεγκτη αύξηση της ανεργίας σε συνθήκες δημοσιονομικής χρεοκοπίας και κατάρρευσης του «νεοφιλελευθερισμού» οδηγεί στην κατάρρευση όλων των μέχρι τώρα μέσων «ανακύκλωσης» και κρατικής διαχείρισης της. Η προσωρινή «διέξοδος» της ελαστικής-ανασφάλιστης («μαύρης») εργασίας που γνώριζαν μια ολοένα και πιο μεγάλη εφαρμογή στο δημόσιο (πχ stage, συμβάσεις έργου) και ιδιωτικό τομέα της οικονομίας (20% συνόλου εργασίας είναι «μαύρη»), εξαντλείται. Το Δημόσιο –ιδιαίτερα στην Ελλάδα- παύει να παίζει το ρόλο του απορροφητή της ανεργίας, ενώ ο ιδιωτικός τομέας παραπαίει. Η σημερινή νέα γενιά δεν έχει καμία ελπίδα να βρει πλέον σταθερή δουλειά και ένα σημαντικότατο τμήμα της δεν θα βρει καθόλου δουλειά για αρκετά χρόνια. Ταυτόχρονα κάθε «κρατική μέριμνα» όχι απλώς για την ανεργία, όπως η επιδότηση των ανέργων ή η επιδότηση των αφεντικών για να απασχολούν ανέργους, αλλά και για την εργασία συνολικά (πχ δημόσια υγεία, ασφάλιση κλπ.) τινάζεται στον αέρα, εξαθλιώνοντας τεράστιες μάζες, απειλώντας ακόμα και τη ζωή πολλών…

Κατάρρευση της «παιδείας της αγοράς»
Παρότι το σημερινό κοινωνικό αδιέξοδο είναι το μεγαλύτερο που έχει συναντήσει η νεολαία μέχρι σήμερα, δεν είναι η πρώτη φορά που η νέα γενιά ζει ένα αδιέξοδο.

Μετά την παγκόσμια κρίση του ’71, μαζί με τη μετέπειτα απελευθέρωση της κίνησης του κεφαλαίου, επιχειρήθηκε σταδιακά η δημιουργία μιας παγκόσμιας «αγοράς παιδείας», διαμέσου της οποίας θα προσαρμοζόταν το παγκόσμιο εργατικό δυναμικό στις «νέες οικονομίες» και «νέες τεχνολογίες» του καπιταλισμού. Μια τέτοια «αγορά παιδείας» θα έδινε –υποτίθεται- διέξοδο και στην άνεργη νεολαία και –εν μέρει- στο λιμνάζον κεφάλαιο.

Με το κραχ του φθινοπώρου 2008, όμως, ο στόχος για τη δημιουργία ενός διεθνούς εργατικού δυναμικού ικανού να προσαρμόζεται στις συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες του διεθνούς κεφαλαίου χωρίς να έχει εγκαταλειφθεί, έχει –όμως- πληγεί αποφασιστικά, μιας και η οικονομική βάση, δηλαδή η διεθνώς ανεξέλεγκτη κίνηση του κεφαλαίου, πάνω στην οποία στηρίχτηκε η «παγκόσμια αγορά παιδείας» εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια. έχει κλονισθεί ανεπανόρθωτα. Ο τρομερά εύθραυστος συνδυασμός της διεθνούς διασύνδεσης των εκπαιδευτικών συστημάτων κάθε χώρας (παγκόσμια αγορά) και του κατακερματισμού των ίδιων των εκπαιδευτικών συστημάτων και των γνωστικών αντικειμένων σε κάθε χώρα από την άλλη (για χάρη της κατακερματισμένης, «ελαστικής» εργασίας), μπορούσε να λειτουργήσει στο βαθμό που υπήρχε μια διαρκής «φθηνή» χρηματοδότηση προχωρήματος αυτής της διαδικασίας και αναχρηματοδότηση του χρέους που συσσωρευόταν από τα αδιέξοδα της. Η κατάρρευση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, η εκτίναξη του δημόσιου χρέους και η ύφεση στο μεγαλύτερο τμήμα της παγκόσμιας οικονομίας δημιουργεί ένα κραχ στις σχέσεις καπιταλισμού-παιδείας και φυσικά μέσα στον ίδιο το χώρο της παιδείας.

Όλοι οι ρόλοι της παιδείας (αναδιανεμητικός, παραγωγικός, ιδεολογικός) όπως διαμορφώθηκαν ιδιαίτερα κατά την όψιμη και πλέον τελειωμένη φάση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, βρίσκονται σε κρίση. Το πέρασμα από τη φάση του εν μέρει εργαζομένου στη φάση του εν γένει ανέργου χτυπά για πρώτη φορά σε τέτοιες διαστάσεις τη σπουδάζουσα νεολαία. Το φάντασμα της χρεοκοπίας πλανιέται πάνω από όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δημόσια και ιδιωτικά. Τέλος, η όλη ιδεολογία που βασίστηκε στο «εύκολο χρήμα», το «manager-ισμό» και την «ψυχολογία του πελάτη» έχει καταποντιστεί μαζί με τις κάθε λογής «φούσκες» της αγοράς.

Στην Ευρώπη, η «στρατηγική της Μπολόνια» για ένα κοινό ευρωπαϊκό χώρο ανώτατης εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ) έχει την ίδια αρνητική κατάληξη με την περίφημη στρατηγική της Λισσαβόνας («πραγματική σύγκλιση»). Ούτε η Ε.Ε., αλλά ούτε και καμία χώρα/μέλος χωριστά, δεν έχει καταφέρει ούτε κατ’ ελάχιστον να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ, την Κίνα και την Ινδία στο ζήτημα της ανάπτυξης μιας «ανταγωνιστικής οικονομίας εκπαιδευτικών υπηρεσιών».

Η προσπάθεια όλων των ελληνικών κυβερνήσεων –και ειδικά της τελευταίας δεκαετίας- να προσδέσουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση στο άρμα της όλης κοινής ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής προσπάθειας με τον παραπάνω στόχο σε συνδυασμό με τους «εθνικούς» πόθους να μετατραπεί η Ελλάδα σε μια «Αγγλία των Βαλκανίων», δηλαδή σε χώρα μαζικής υποδοχής ξένων, κυρίως Βαλκανίων, φοιτητών έχει ουσιαστικά καταρρεύσει. Από τη μια μεριά η μη-αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος χάρη στο φοιτητικό κίνημα των καταλήψεων του 2006-7 και από την άλλη η χρεοκοπία των βαλκανικών κρατών (ιδίως της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας) μετά το πρόσφατο κραχ έχει στερήσει στα επίδοξα ελληνικά… Xάρβαρντ και Γέηλ την πελατεία τους, τόσο εντός όσο και εντός Ελλάδας.

Η μέχρι τώρα αποτυχία αναδιαμόρφωσης του εκπαιδευτικού χάρτη υπέρ του ιδιωτικού τομέα και προς χάρη των ελαστικών σχέσεων εργασίας έρχεται σήμερα να συνδυαστεί με εκρηκτικό τρόπο με μια συνεχιζόμενη –παρά τα περί «ανάκαμψης»- παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και την ντε φάκτο χρεοκοπία της Ελλάδας. Το «νοικοκύρεμα» της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης από την κυβέρνηση Παπανδρέου (δηλαδή η δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών), η έκρηξη της ανεργίας και η πιστωτική ασφυξία στην αγορά θα οδηγήσει α) τα ΑΕΙ-ΤΕΙ εκτός «κανονικής» λειτουργίας με ένα τμήμα της να πηγαίνει για λουκέτο (πχ περιφερειακά ΤΕΙ) β) στην κατάργηση στην πράξη για τους φοιτητές εργαζόμενους και τους αποφοίτους κάθε επαγγελματικό ή ακόμα και εργασιακό δικαίωμα, ωθώντας τους με πρωτοφανή πίεση προς την προλεταριοποίηση γ) στη χρεοκοπία τη μεγάλη πλειοψηφία των κέντρων ελευθέρων σπουδών και των κολεγίων που ζούσαν με δανεικά από τις τράπεζες, φθηνή πελατεία και…. ψέματα προς το κράτος.


Κράτος σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης»
Η «ελαστικοποίηση» της εργασίας και της εκπαίδευσης –όπως και όλων των τομέων της «κοινωνικής μέριμνας»- συνοδεύεται από μια ολοένα και περισσότερη… «ανελαστικότητα» της Κρατικής καταστολής. Κορωνίδα της διεθνούς κρατικής βίας εξακολουθεί να είναι ο διεθνής πόλεμος ενάντια στην «τρομοκρατία», παρότι βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο.

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και η συμμαχία των «προθύμων» του δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς γιγάντιες αντιστάσεις ούτε μπρος-ούτε πίσω, ούτε προς ένα νέο κύκλο επιθέσεων (πχ Ιράν), ούτε σε μια ανοιχτή παραδοχή της Ήττας του –σημάδια της οποίας έχουν ήδη φανεί στο Λίβανο (2006) ή ακόμα και στη Γεωργία (2008). Η απόπειρα της αμερικανικής κυβέρνησης (Ομπάμα) να διαχειριστεί ένα τεράστιο πολιτικο-στρατιωτικό αδιέξοδο σε συνδυασμό με οικονομικό αδιέξοδο λόγω της παγκόσμιας κρίσης είναι καταδικασμένη να αποτύχει, πυροδοτώντας όχι μόνο νέους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, αλλά και πολύ περισσότερες λαϊκές εξεγέρσεις ενάντια στον ιμπεριαλισμο και τους ντόπιους τοποτηρητές του.

Πάνω απ’ όλα το παγκόσμιο κραχ του -2008 δεν εισήγαγε μόνο την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία στη χειρότερη κρίση της, αλλά και τα Κράτη της –τα εφαλτήρια του κεφαλαίου. Η ανάληψη έστω και ενός πολύ μικρού μέρους του συνολικού καπιταλιστικού χρέους από τα εθνικά κράτη (κρατικές παρεμβάσεις/ «ενέσεις ρευστότητας») σπρώχνει τα τελευταία στη χρεοκοπία και σ’ ένα αναβαθμισμένο πολιτικό αυταρχισμό ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό» και τους καταπιεσμένους λαούς.

Η επιβολή «έκτακτων» οικονομικών μέτρων εξόδου από την καπιταλιστική κρίση δεν μπορεί να γίνει χωρίς την επιβολή «έκτακτων» κατασταλτικών μέτρων, που –όμως- λαμβάνουν πλέον μόνιμο χαρακτήρα, όπως η ίδια η κρίση. Η κήρυξη «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» στην οικονομία οδηγεί στην γενίκευση της «κατάσταση έκτακτου ανάγκης» στην ευρύτερη πολιτική ζωή ή αλλιώς της απεριόριστης κρατικής καταστολής σε βάρος κάθε κοινωνικής αντίστασης. Δεν πρόκειται για ένα νέο τύπου καθεστώτος, «νεοφασιστικό», «ολοκληρωτικό» ή έστω «μεταδημοκρατικό», αλλά για το πιο αποκρουστικό σύγχρονο σύμπτωμα της παρακμής της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Πρώτη προτεραιότητα της κρατικής καταστολής είναι η νεολαία και οι μετανάστες εργάτες. Η πρόσφατη ελληνική εμπειρία της δολοφονίας του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό της Αστυνομίας και η επίθεση κατά της Βουλγάρας μαχητικής συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα από παρα-κρατικούς μπράβους των αφεντικών αντανακλούν τις διαθέσεις των κατασταλτικών μηχανισμών σε διεθνή κλίμακα. Τόσο η νέα γενιά όσο και οι εργάτες από τα Βαλκάνια και την Ασία αποτελούν για το σύστημα τον πιο «αδύναμο κρίκο» της εργατικής τάξης, μιας οι νέοι και οι «ξένοι» εργάτες εξαρχής τίθονται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τις παλιότερες γενιές της εργατικής τάξης. Σ’ αυτούς ανήκει η «γκρίζα ζώνη» της πλήρους εργασιακής και πολιτικής ανασφάλειας, καθώς όλο το «οπλοστάσιο» του Κράτους σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ξεσπά με μανία πάνω τους, είτε για να «προλάβει» την εξέγερση τους, είτε για την καταστείλει άμεσα…


Η νεολαία επικεφαλής μιας λαϊκής εξέγερσης
Το κεφάλαιο, όμως, για άλλη μια φορά στην ιστορία, έχει γεννήσει και το «νεκροθάφτη» του. Η νέα γενιά της εργατικής τάξης, ζώντας σε ένα παρόν χωρίς μέλλον, αλλά και χωρίς… παρόν, δεν μπορεί παρά να έρχεται σε σύγκρουση μαζί του. Το παγκόσμιο κραχ του 2007-8 δεν έχει ανοίξει το δρόμο μόνο για μια μοναδικών ιστορικών διαστάσεων παγκόσμια κοινωνική καταστροφή, αλλά και για μια νέα άνοδο της παγκόσμιας επανάστασης, τη μόνη διέξοδο από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού τη μόνη προοπτική για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα ήταν η πρώτη κοινωνική έκρηξη σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Ήταν μια διεθνής εξέγερση, τόσο στις πηγές της, όσο και στις διαστάσεις της, με επαναστατική δυναμική. Μια λαϊκή εξέγερση με την εν γένει προλεταριακή νεολαία επικεφαλής .

Η «συμπαράσταση» του προέδρου της Γαλλίας, Σαρκοζί στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό, Καραμανλή, κατά τη διάρκεια συνόδου κορυφής της Ε.Ε μεσούσης της εξέγερσης και η εσπευσμένη αναβολή της κατάθεσης του νομοσχεδίου για την εκπαίδευση στη Γαλλία, ήταν ένα πρώτο «χειροπιαστό» δείγμα του φόβου που είχε προκαλέσει στους κυρίαρχους η εξέγερση για ντόμινο νεολαιίστικων αναταραχών σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο. Από την άλλη πλευρά, έγινε αμέσως σημείο αναφοράς για τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε όλο τον πλανήτη, από την Ιταλία, την Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και την Τουρκία μέχρι τη Ρωσία, το Μεξικό και την Αργεντινή, διοργανώθηκαν διαδηλώσεις αλληλεγγύης

Η εξέγερση αυτή πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα, γιατί είναι μια χώρα από τη μια μεριά ουσιαστικά χρεοκοπημένη και καθημαγμένη οικονομικά και από την άλλη το πολιτικό σύστημα βρισκόταν (και συνεχίζει) να βρίσκεται σε τεράστια κρίση. Η πρόθεση της Κυβέρνησης να κηρύξει «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» ήδη από τη Δευτέρα 8/12 -η οποία τελικά δεν κηρύχτηκε λόγω ανυπαρξίας της απαραίτητης «συναίνεσης» των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων (πλην του ΛΑΟΣ)- και η κήρυξη του Στρατού σε κατάσταση «κίτρινου συναγερμού» απέδειξε ότι τις μέρες εκείνες προκλήθηκε κρίση όχι απλώς της κυβέρνησης, αλλά του ίδιου του καθεστώτος.

Τα φαντάσματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (της τελευταίας φοράς που κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος) ή ακόμα και της προδομένης επανάστασης του 1941-1949 και, έκαναν την δυναμική επανεμφάνισή τους στις σύγχρονη μητροπολιτική Αθήνα και τις υπόλοιπες πόλεις της χώρας. Μια γιγάντια αλλαγή στις συνειδήσεις είναι σε εξέλιξη. Όπως εμπνευσμένα και πολύ σωστά γράφτηκε σε πολλούς τοίχους των εξεγερμένων πόλεων: «Βάρκιζα τέλος! Ο εμφύλιος συνεχίζεται».

Με αφορμή τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ένα ειδικό φρουρό της Αστυνομίας, μια εντελώς νέα γενιά μαχητών ήλθε βίαια στο προσκήνιο της ταξικής πάλης, εκφράζοντας όλη τη γενιά χωρίς παρόν, είτε σπουδάζει, είτε δουλεύει, είτε όχι, είτε είναι ντόπια είτε «ξένη», εκδηλώνοντας ταυτόχρονα όλη τη λαϊκή οργή ενάντια στο σύνολο των όρων ζωής και το σύστημα εξουσίας.

Μέσα από μια πολιτικά και πολιτιστικά οξύτατη, χρονικά παρατεταμένη, εκτεταμένη σε όλη την ελληνική επικράτεια και λαϊκά δικαιωμένη σύγκρουση με το Κράτος των δολοφόνων του Αλέξη και των ονείρων τους ζούσε την ελπίδα της καταστροφής του παλιού κόσμου στις καθημερινές διαδηλώσεις, στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις δημοσιών κτιρίών, τις συγκρούσεις με την Αστυνομία και τις πολιορκίες των τμημάτων της, τις επιθέσεις σε καταστήματα τραπεζών και πολυεθνικών. Η εξέγερση του Δεκέμβρη απελευθέρωσε ταυτόχρονα μια γιγάντια δυναμική σφραγισμένη με το αίτημα της συθέμελης αλλαγής της ζωής, γεγονός που φάνηκε και από τον πλούτο των ενεργειών (πχ κατάληψη ΓΣΕΕ), του προβληματισμού και των αναζητήσεων που ανέδειξε σε όλα τα εκμεταλλευμένα από το κεφάλαιο πεδία της ανθρώπινης δημιουργίας (πχ Κατάληψη Λυρικής το Γενάρη του 2009, πρωτότυπα συνθήματα κλπ.)

Η εξέγερση του Δεκέμβρη υποχώρησε πάνω απ ‘όλα λόγω της ανακοπής της επέκτασής της στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά και των περιορισμών του ίδιου του κινήματος και της πρωτοπορίας που αναδείχτηκε. Δεν ηττήθηκε στους δρόμους από τις δυνάμεις καταστολής. Δεν αναχαιτίστηκε από την κυβέρνηση, ούτε από κάποια άλλη αντιπολιτευτική δύναμη, δεξιά ή αριστερά. Η μη-κήρυξη «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης» εξέφρασε τόσο την αδυναμία της τότε κυβέρνησης, όσο και τη διάσπαση στο εσωτερικό του μπλοκ της αντι-εξέγερσης και η αποτυχία των άλλων συνιστωσών του να καναλιζάρουν ή να αναχαιτίσουν την εξέγερση. Από την άλλη μεριά, φάνηκε η διάσπαση στο μπλοκ της εξέγερσης μεταξύ των δυνάμεων που ήθελαν τη «μετουσίωση» της εξέγερσης σε ένα εκλογικό συνδυασμό της «αντικαπιταλιστικής αριστεράς», δηλαδή το σταμάτημα της και εκείνων που επιθυμούσαν τη συνέχιση της εξέγερσης, διαμέσου μιας γενικής απεργίας διαρκείας….

Τίποτα δεν είναι ίδιο μετά τον περασμένο Δεκέμβρη. Πρώτα απ’ όλα, η δεξιά κυβέρνηση των δολοφόνων και των μιζαδόρων κατέρρευσε και συνετρίβη πολιτικά στις εθνικές εκλογές της 4ης Οκτώβρη, μ’ άλλα λόγια απορρίφτηκε παλλαϊκά το σχέδιο της «βίαιης προσαρμογής της κοινωνίας» στις απαιτήσεις της κρίσης. Παρότι η κυβέρνηση ΝΔ δεν ανατράπηκε «στους δρόμους», κινητήριος μοχλός της πτώσης της ήταν η παλλαϊκή κατακραυγή, οι αγώνες όλης της πενταετίας (πχ φοιτητικές καταλήψεις, δάσκαλοι, ασφαλιστικό) και προπαντός η εξέγερση του Δεκέμβρη. Η απόπειρα ρεβάνς στο Δεκέμβη (αντι-Δεκέμβρης) που παίχτηκε κυρίως πάνω στις πλάτες των μεταναστών εργατών, με τα πογκρόμ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μαρκογιαννάκη, με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ, την ενεργητική συμμετοχή των παρακρατικών νεοφασιστικών συμμοριών τύπου «Χρυσής Αυγής», το καλοκαίρι του 2008 απέτυχε.



Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και η ισχυρή κοινοβουλευτική παντοδυναμία δεν έχει δώσει διέξοδο στην καθεστωτική κρίση που έχει ξεσπάσει μετά το Δεκέμβρη του 2008, ούτε στην κρίση που μαστίζει τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Τρεις μόλις μήνες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση του (ή μάλλον το κονκλάβιο γύρω από το Γιωργάκη) ήδη δοκιμάζεται από εσωτερικές διενέξεις, η ΝΔ –παρά την «καθαρή» νίκη Σαμαρά- είναι αδύνατο να επανέλθει χωρίς παραπέρα ενδοκομματικές συγκρούσεις σε «θέση μάχης», ενώ το ακροδεξιό ΛΑΟΣ βυθίζεται μαζί με τη δεξιά «πολυκατοικία» του. Την ίδια στιγμή τόσο το ΚΚΕ, όσο και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ –έστω και με διαφορετικό τρόπο- βυθίζονται στην κρίση αφού πρώτα πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στο αστικό καθεστώς κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη, πιστοί στην παράδοση που τους θέλει τους πιο αξιόπιστους συνεργάτες της αστικής τάξης σε αυτή τη χώρα σε καιρούς οξείας πολιτικής και κοινωνικής κρίσης.


Η κυοφορούμενη νέα φάση της παγκόσμιας κρίσης θα βρει τον καπιταλισμό στην Ελλάδα σε πολύ πιο προχωρημένη κατάσταση χρεοκοπίας απ’ ο,τι ένα χρόνο πριν. Η άγρια «επιτήρηση» από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη μείωση του χρέους και του ελλείμματος σε συνθήκες ύφεσης και τέλους του «φθηνού χρήματος» σημαίνει κήρυξη ενός πρωτοφανούς κοινωνικού πολέμου ενάντια στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Η απόλυση 40.000 εργαζομένων στα προγράμματα “stage”, η διατήρηση της συμφωνίας ΟΛΠ-Cosco, η μη-κατάργηση του αντι-ασφαλιστικού νόμου Πετραλιά και η επαναφορά του «αστυνόμου της γειτονιάς» είναι μόνο η αρχή όσων προγραμματίζονται…



Η πρώτη επέτειος της εξέγερσης του Δεκέμβρη έδειξε πως το δυναμικό της –παρόλες τις γιγάντιες αδυναμίες του- παραμένει ισχυρό, την ίδια στιγμή που το Κράτος και η «πράσινη» κυβέρνηση του γίνεται πολύ πιο επικίνδυνο –όπως φάνηκε στην εφαρμογή του «δόγματος» Χρυσοχοΐδη…



3. ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ


Για την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου


Η παρούσα παγκόσμια καπιταλιστική κρίση αποδεικνύει όσο ποτέ στο παρελθόν τα ιστορικά όρια του συστήματος. Κάθε στιγμή διαιώνισης του είναι ένα βήμα εκβαρβαρισμού των κοινωνικών σχέσεων, την ίδια στιγμή που είναι υπερώριμες οι υλικές δυνατότητες για ένα άλμα στους όρους ζωής ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η κρίση είναι του καπιταλισμού – την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές και όχι η εργάτες και η νεολαία. Μόνο η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να δώσει διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση. Το κεφάλαιο απαλλοτριώνει τη ζωή μας – Να απαλλοτριώσουμε το κεφάλαιο! Να εθνικοποιηθεί κάθε επιχείρηση που κλείνει κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση και χωρίς αποζημίωση. Κάτω η «διεθνής» του κεφαλαίου – Εμπρός για μια εργατική επαναστατική Διεθνή του 21ου αιώνα, την επανίδρυση της 4ης Διεθνούς, τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό


Για δουλειά και όχι δουλεία


Το πρόβλημα της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί στα πλαίσια του γερασμένου καπιταλισμού. Η πάλη για δουλειά δεν μπορεί να γίνει χωρίς την πάλη για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης – της σύγχρονης ταξικής δουλείας. Κατάργηση των απολύσεων και κάθε μορφής ελαστικής εργασίας Λιγότερη δουλειά-μόνιμη δουλειά για όλους. Όχι στον ψευτο-διάλογο για το ασφαλιστικό. Δημόσια δωρεάν υγεία και ασφάλιση υψηλού επιπέδου για όλους Μια πανεθνική συνέλευση αντιπροσώπων όλων των μαχόμενων οργανώσεων της εργατικής τάξης και της νεολαίας, πέρα και ενάντια από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι αναγκαία όσο ποτέ. Για την από τα κάτω διαμόρφωση ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος αιτημάτων και σχεδίου δράσης ενάντια όχι απλά στις “συνέπειες” της κρίσης ή/και τα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά ενάντια στο σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων που προκαλεί το σύστημα.



Για την ταξική ενότητα των εργατών
Αποφασιστικής σημασίας για την εργατική πάλη είναι η ενότητα των εργατών ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή ή άλλη διάκριση. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος, καμιά ζωή δεν είναι για πέταμα, όποιος είναι εδώ είναι από εδώ! Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι. ’μεσο γκρέμισμα των φυλακών κράτησης μεταναστών στην Παγανή της Λέσβου, την Πάτρα και όπου άλλου. Να εξισωθούν τα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα μεταναστών και ντόπιων. Τσακίστε τις παρακρατικές νεοφασιστικές συμμορίες!


Για μια άλλη παιδεία, σε μια άλλη κοινωνία
Η απόπειρα ανάκτησης του «χαμένου εδάφους» στην εκπαίδευση από την κυβέρνηση μετά το black Out του 2006-7 σε συνθήκες χρεοκοπίας τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα του εν λόγω χώρου εγκυμενεί νέες εκρήξεις. Καμιά «διαπραγμάτευση» με την αμετανόητη υποστηρίχτρια των ιδιωτικών πανεπιστημίων και της κατάργησης του ασύλου. Στη νέα φάση των αγώνων στην παιδεία που έρχεται δεν αρκεί ένα απλό «όχι» στις αντι-μεταρρυθμίσεις, ούτε φτάνει ένας μαχητικός κλαδικός αγώνας. Χρειάζεται μαζικός κοινωνικός και πολιτικός αγώνας ενάντια στη συνολική αθλιότητα της αστικής παιδείας, δημόσιας και ιδιωτικής. Ένα μαχητικό σχέδιο δράσης ενός ανεξάρτητου από την κυβέρνηση, το κράτος και κάθε γραφειοκρατία, αγωνιστικού από τα κάτω συντονιστικού φοιτητών, μαθητών, εργαζομένων και ένα πρόγραμμα συνολικής αναδιοργάνωσης της παιδείας και της κοινωνίας σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις είναι αναγκαίο. Κατάργηση όλων των αντι-εκπαιδευτικών νόμων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ενιαία δημόσια δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση για όλους, όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών! Κάτω τα χέρια από το άσυλο –το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό! Όχι στην «αποδέσμευση» Λυκείου-πανεπιστημίου. Ελεύθερη χωρίς ταξικούς- εξεταστικούς φραγμούς πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.


Καμιά ειρήνη με την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και το αστικό καθεστώς


Η πάλη ενάντια σε όλα τα κοινωνικά προβλήματα είναι άρρηκτα δεμένη με την πάλη ενάντια στην εκάστοτε αστική κυβέρνηση και σήμερα ενάντια καπιταλιστική Κυβέρνηση Παπανδρέου. Για την πλήρη πολιτική ανεξαρτησία του κινήματος της νεολαίας από κάθε επιρροή του αντίπαλου στρατοπέδου και κάθε σχέδιο συμμετοχής στην αστική εξουσία για την διαχείριση της κρίσης. Όχι σε εκείνη την αριστερά που είτε τάσσεται ενάντια σε κάθε εξέγερση είτε υποτάσσει το δρόμο στην κάλπη με ή χωρίς «αυταπάτες»! Ενάντια στη συμμετοχή στο ψευδεπίγραφο «κεντρικό πολιτικό σκηνικό» του αστικού πολιτικού συστήματος, αντιτάσσουμε την μαζική εξωκοινοβουλευτική και αντικοινοβουλευτική επαναστατική πάλη για την ανατροπή όλου του αστικού πολιτικού καθεστώτος και τη συντριβή του κράτους από την εργατική τάξη και τη νεολαία, για την εργατική εξουσία και μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.



Για τη συντριβή του αστικού κράτους


Η εξέγερση του Δεκέμβρη απέδειξε ότι κανένας «εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους και των μηχανισμών του δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι «θέμα προσώπων και νοοτροπιών», ή η «καλύτερη εκπαίδευση» αυτό που του «χρειάζεται για να βελτιωθεί». Παλεύουμε για τη συντριβή του αστικού κράτους, της αστυνομίας και του στρατού από τις ένοπλες εργατικές πολιτοφυλακές –για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Υπερασπιζόμαστε και παλεύουμε για την απελευθέρωση όλων των «ομήρων» του κράτους.


Για την Οργάνωση της Επαναστατικής Νεολαίας
Η πάλη της νεολαίας ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος του απαιτεί μια οργάνωση μάχης της πρωτοπορίας του νεολαιίστικου κινήματος.

Μια οργάνωση διεθνιστική –που θα υποτάσσει την πάλη στη χώρα που ζούμε στη διεθνή πάλη της εκμεταλλευμένης και καταπιεσμένης νεολαίας σε όλο τον κόσμο, για ένα παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα νεολαίας ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό Τα κινήματα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και τον πόλεμο, αλλά και η αναπτυσσόμενη διεθνιστική αλληλεγγύη που αναπτύσσεται προς κάθε σημαντικό γεγονός στην ταξική πάλη κάθε χώρας –όπως συνέβη και με τον ελληνικό Δεκέμβρη- έχει δημιουργήσει τους «κινηματικούς» όρους για να μπουν οι βάσεις για μια παγκόσμια οργάνωση της επαναστατικής νεολαίας.

Μια οργάνωση επαναστατική –που θα συνδέει κάθε επιμέρους αγώνα με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους του μέσα από την επαναστατική κινητοποίηση της εργατικής τάξης. Η κρίση του καπιταλισμού, του κράτους και της εξουσίας θέτει το ζήτημα της ανατροπής του.

Μια οργάνωση μαχητική –που θα αποδεικνύει κάθε στιγμή το «δικαίωμα της να είναι ηγεσία» στο κίνημα της νεολαίας.

Μια οργάνωση συνεχιστής της παράδοσης των μεγάλων αποπειρών χειραφέτησης της ανθρωπότητας –και πρώτα απ’ όλα της Οκτωβριανής Επανάστασης- και της πάλης του Τροτσκισμού –του Μαρξισμού της εποχής μας- για την διεθνή ολοκλήρωση της με τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης. Για το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης.

Προχωράμε μπροστά! Η νεολαία –η φλόγα της προλεταριακής επανάστασης, όπως έλεγε ο μεγάλος γερμανός επαναστάτης κομμουνιστής Καρλ Λίμπκνεχτ, από τον πιο ευαίσθητο δείκτη των κοινωνικών αλλαγών μπορεί να γίνει η μαγιά της επερχόμενης σοσιαλιστικής επανάστασης. Ας προετοιμαστούμε.


Συμβούλιο Δράσης της Οργάνωσης Επαναστατικής Νεολαίας

Δεκέμβρης 2009

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ